Ze is 16 jaar en samen met haar moeder komt ze voor een sessie.
Samen gaan we via een tafelopstelling zichtbaar maken waar ze onzichtbaar hinder van voelt.
Tijdens het opstellen van haar gezinssysteem blijkt al snel dat ze zich voor één ieder van het gezin verantwoordelijk voelt.
Ze benoemt, ik vind het fijn om erbij te horen.
Toch sluit zichzelf alvast buiten zodat ze niet buitengesloten zal worden.
Niet alleen haar poppetje staat buiten het veld opgesteld ook een ander poppetje staat buiten het veld.
Het is niet gelijk voelbaar wie het poppetje representeert maar al snel wordt haar overleden opa zichtbaar.
Haar opa die zich ook vaak buitengesloten heeft gevoeld. Die ze zo erg mist.
Zij voelt op haar Levenslijn dat ze loyaal moet zijn aan hem en tevens haar vader.
Als het met de anderen goed gaat, gaat het ook goed met mezelf. En laten ze me met rust..
Het blijkt druk in haar hoofd.
Vele gedachten gaan door haar heen
Ze voelt diep van binnen de Loyaliteit jegens het systeem om het goed te willen doen.
Zo blijven we samen en gaat het iedereen goed.
Als ik aan haar vraag mag het met jou goed gaan?
Komen wederom de tranen.
Haar tranen met haar prachtige lach.
Ze voelt de dualiteit, haar innerlijke tweestrijd.
Het samenbrengen van haar en haar opa en de vervolgbewegingen met de poppetjes binnen de opstelling zorgen voor meer rust in haar.
Ze lacht en haar tranen mogen er zijn..
Zij MAG er ZIJN!
Zij mag en kan nu haar eigen plek innemen!
Ps Gedeeld met toestemming 🌈
